8.1 παροχη μετοχων
Η κάθε επιχείρηση υποχρεούται στην παροχή προνομιούχων μετοχών της στον κάθε εργαζόμενό της για κάθε μήνα εργασίας που αυτός προσφέρει στην επιχείρηση. Οι μετοχές αυτές έχουν τις εξής ιδιότητες:
- Είναι προνομιούχες και αποδίδουν σταθερό μέρισμα κάθε χρόνο.
- Δεν είναι διαπραγματεύσιμες στα πρώτα 25 χρόνια.
- Είναι μεταβιβάσιμες σε περίπτωση θανάτου του δικαιούχου στον νόμιμο κληρονόμο του.
- Η επιχείρηση εκδίδει μετοχές σε διάστημα 25 ετών, έτσι ώστε μετά 25 έτη ένα ποσοστό ανάμεσα στο 1%-10% της εταιρείας να περάσει στο προσωπικό.
Ο κάθε εργαζόμενος προσφέρει στην εταιρεία που εργάζεται τον χρόνο του και τα όνειρά του για μια καλύτερη ζωή. Η παρουσία του και η εργασία του είναι αυτή που συμβάλλει στην ανάπτυξη των εταιρειών και είναι λογικό να έχει μερίδιο στην επιτυχία της εταιρείας και σε ενδεχόμενη απόκτηση υπεραξίας αυτής στο μέλλον.
Ο κάθε εργαζόμενος δικαιούται μετοχές της εταιρείας για κάθε χρόνο που εργάζεται για τα πρώτα 25 έτη εργασίας του.
· Οι μετοχές αυτές δεν επιτρέπεται να πουληθούν για 25 έτη. Έτσι οι μετοχές που δίνονται στον εργαζόμενο το έτος 2010 μπορούν να πουληθούν το 2035.
· Οι μετοχές δικαιούνται μέρισμα και έχουν δικαίωμα ψήφου.
Ας δούμε το πιο κάτω παράδειγμα που αφορά σε εταιρεία με μέγεθος 100.000.000€ που πρέπει να δώσει το 5% στο προσωπικό:
Έστω ότι η εταιρεία έχει 50 άτομα προσωπικό και 5.000.000 μετοχές.
Τις μετοχές που πρέπει να εκδίδει η εταιρία ανά έτος για κάθε εργαζόμενο μπορούμε να τις βρούμε στον παρακάτω πινάκα. Εφ’ όσον ο εργαζόμενος παραμείνει 25 χρόνια στη θέση του, στο τέλος του 25 έτους, θα έχει 5.122 μετοχές.
Η έκδοση μετοχών για το προσωπικό είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε άλλη έκδοση μετοχών για άλλους λόγους. Μετά το πέρας των 25 ετών, όταν και το 5% θα έχει περάσει στο προσωπικό, θα εκδίδονται κάθε έτος νέες μετοχές, ίσες με το 0,2% των μετοχών ανά υπάλληλο και θα διανέμονται στο προσωπικό. Ταυτόχρονα, θα εκδίδονται μετοχές ίσες με το 4% του αριθμού των μετοχών και θα διανέμονται αναλογικά σε όλους όσους έχουν μετοχές. Η λογική είναι να παραμένει το ποσοστό που ανήκει στο προσωπικό στο 5%(ή στο 10% με απόφαση της διοίκησης ). Εάν δεν εκδώσουμε μετοχές για τους μετόχους, το ποσοστό του προσωπικού συνεχώς θα ανεβαίνει, έκβαση που είναι εκτός πλάνων. Με παρόμοιο τρόπο θα γίνεται και η έκδοση μετοχών σε εταιρείες με διαφορετικό μέγεθος, όπου θα διαθέτουν διαφορετικό ποσοστό στο προσωπικό.
Η διανομή μετοχών είναι απαραίτητο να γίνει, έτσι ώστε το προσωπικό να αισθάνεται μέρος και ενεργό μέλος της εταιρείας και να έχει μερίδιο επιτυχίας. Οι μετοχές, σε αντίθεση με άλλες παροχές, είναι μία αξία που μπορεί να μεταβιβαστεί στα παιδιά του προσωπικού. Μία σύνταξη σήμερα συνήθως χάνεται με τον θάνατο του δικαιούχου, ανεξάρτητα του ποσού που πήρε πίσω ο συνταξιούχος (Στις ΗΠΑ λειτουργεί ένα συνταξιοδοτικό σύστημα το οποίο επενδύει σε μετοχές). Οι μετοχές δρουν συμπληρωματικά με την σύνταξη, χωρίς να υποφέρουν από αυτήν την αδικία. Παράλληλα, βοηθούν στην μεταφορά πλούτου από το κεφάλαιο στο υπαλληλικό προσωπικό, αφού με την καθολική εφαρμογή της παραπάνω πρότασης, ένα μεγάλο ποσοστό των επιχειρήσεων σε όλο τον πλανήτη σε 25 χρόνια, θα ανήκει πρακτικά σε όλο το υπαλληλικό προσωπικό του πλανήτη. Αναλογικά, ένα ποσοστό των μερισμάτων του κεφαλαίου οποίο θα μεταστοιχειωθεί σε εισόδημα των υπαλλήλων της εταιρείας.
Η παροχή προνομιούχων μετοχών όπως προβλέπεται από την θεωρία του Δικαιολισμού, θα συμβάλλει καθοριστικά στη μείωση της κοινωνικής αντίδρασης σε βάρος των επιχειρήσεων και των επιχειρηματιών . Η συμβολή της στην αναδιανομή του πλούτου θα είναι καθοριστικής σημασίας . Ο κάθε άνθρωπος θα νιώθει την επιχείρηση που δουλεύει και δική του . Θα ξέρει ότι ο κόπος του δεν πάει χαμένος και ένα μέρος της δουλειάς του θα περάσει στους κληρονόμους του . Ο Δικαιολισμός πιστεύει ότι η σκληρή δουλειά πρέπει να ανταμείβεται , αντίθετα με τον καπιταλισμό που την τιμωρεί
8.2 υπεραξια προιωντος στον καπιταλισμο – δικαιολισμο – κουμουνισμο
Ας δούμε πως αντιλαμβάνεται το κάθε σύστημα τα αγαθά και πως αυτά διαμορφώνουν την αξία τους κατά την διαδικασία της παραγωγής τους .
Το κράτος ενώ θεωρητικά δεν μπορεί να κερδίζει χρήματα διότι ο ρόλος του είναι ανταποδοτικός στην πράξη απορροφά για να << λειτουργήσει>> ένα ποσοστό ανάμεσα στο 4% έως και 15% σε αρκετές χώρες . Στο διάγραμμα υπολογίσαμε το 4% , όταν το ποσοστό ανεβαίνει μειώνεται αντίστοιχα το ποσοστό του επιχειρηματία και των υπάλληλων
8.3 πραγματικη διανομη πλουτου
Με συνεχή αλίευση στοιχείων μέσα από το διαδίκτυο , μπορέσαμε να υπολογίσουμε την παραπάνω διανομή του πλούτου που ισχύει κατά μέσο όρο παγκόσμια. Η διανομή του πλούτου είναι η μικρότερη που έχει υπάρξει στον πλανήτη τα τελευταία 100 χρόνια. Είναι περίπου η ίδια διανομή την οποία υπολογίζαμε στην αρχή για μετά 25 χρόνια, υπολογίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει το ισχύον οικονομικό μοντέλο. Αν όμως η ανισότητα υπάρχει ακόμη, γιατί δεν καταρρέει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα; Θα προσπαθήσουμε να δούμε την κατάσταση βήμα βήμα: γιατί υπάρχει αυτή η ανισότητα;
Μεγάλο κομμάτι των παρακάτω σκέψεων προέρχεται από το κεφάλαιο του Μαρξ αλλά ανακατασκευασμένων . Ο Μαρξ θύμα της ευπειθούς υπακοής , και χωρείς χρήση της χρωματικής λογικής επέμενε σε μια θεωρία η οποία παράγει χειρότερα αποτελέσματα από το καπιταλισμό που πολεμά .
Ο σύγχρονος καπιταλισμός βασίζεται σε δύο κοινωνικές τάξεις: την τάξη των κεφαλαιοκρατών, που έχουν στην κυριότητά τους τα μέσα παραγωγής και τα μέσα συντήρησης και από την άλλη, την τάξη των υπαλλήλων, που προσπαθούν να τους αποκλείσουν από την κατοχή των μέσων παραγωγής και συντήρησης. Η τάξη των υπαλλήλων έχει μόνο εμπόρευμα να πουλήσει την εργασία της, την οποία αναγκαστικά πουλάει για να μπορέσει να συντηρηθεί. Η τάξη των κεφαλαιοκρατών χωρίζεται σε δύο μέρη. Στην τάξη των επιχειρηματιών, οι οποίοι έχουν τα παραγωγικά μέσα στην διάθεσή τους και στην τάξη του κεφαλαίου, η οποία δεν έχει κανένα παραγωγικό μέσο, παρά μόνο χρήματα ή χρηματοοικονομικά προϊόντα. Αυτές οι δύο τάξεις δεν είναι απολύτως ξεχωριστές μεταξύ τους. Σχεδόν όλοι ανήκουν κατά μία έννοια και στις δύο, ανάλογα με τα χρήματα που διαθέτουν και τα παραγωγικά μέσα. Έτσι, ένας επιχειρηματίας που έχει 10% απόθεμα χρημάτων στο σύνολο της περιουσίας του ανήκει και κατά 10% στην τάξη του κεφαλαίου.
Ο κάθε υπάλληλος σε κάθε επιχείρηση αντιμετωπίζεται σαν ένα κόστος, παρόμοιο με το κόστος μίας μηχανής εργοστασίου, καθώς και με το κόστος αντικατάστασής της. Αντίστοιχα λοιπόν, το κόστος του υπαλλήλου αντιστοιχεί στο απαραίτητο κόστος για την επιβίωσή του και για την αναπαραγωγή του. Γνωρίζοντας αυτό το κόστος, το οποίο αυτήν την στιγμή αντιστοιχεί σε ένα ποσό 7.900€ το έτος, ο επιχειρηματίας μπορεί να το αντιστοιχίσει σε ώρες εργασίας του υπαλλήλου στην επιχείρηση του. Έτσι μπορεί να δει ότι αυτό το ποσό σε αγαθά μπορεί να παραχθεί από τον υπάλληλο με δύο ώρες εργασίας την ημέρα. Αυτό το ποσό σε αγαθά είναι λοιπόν ενσωματωμένο σε 2 ώρες εργασίας και είναι απαραίτητο να το παίρνει ο υπάλληλος για την διατήρηση αυτής της εργασίας για πάντα. Τώρα αυτό το ποσό μπορεί να εκφραστεί και με χρήματα, τα οποία για της καθημερινές 2 ώρες δουλειάς αντιστοιχούν σε αυτό ακριβώς το ποσό των 7.900. Ο επιχειρηματίας όμως μισθώνει των υπάλληλο για 7 με 8 ώρες δουλειάς. Στις 2 ώρες ο υπάλληλος έχει ουσιαστικά ξεπληρώσει τον επιχειρηματία. Στις υπόλοιπες ώρες το προϊόν της εργασίας του αποτελεί μία υπεραξία, την οποία δεν πληρώνεται.
Ένα μέρος αυτής της υπεραξίας το καρπώνεται ο επιχειρηματίας. Ο Δικαιολισμός που αναλύουμε εδώ, δέχεται ότι ο επιχειρηματίας πρέπει να παίρνει υπεραξία. Είναι η αμοιβή του για τον κίνδυνο που αναλαμβάνει, η αμοιβή του για τα χρήματα που επενδύει και οι αμοιβή του για τις ευθύνες και για την συμβολή του στην ανάπτυξη. Άρα και για την μελλοντική άνοδο της παραγωγικότητας και την μελλοντική αύξηση των παραγομένων αγαθών. Στην πράξη το μερίδιο της υπεραξίας που παίρνει ο επιχειρηματίας δεν είναι στις περισσότερες περιπτώσεις πάνω από 2 ώρες εργασίας των υπαλλήλων. Το υπόλοιπο του χρόνου που απομένει το καρπώνεται το κεφάλαιο, το οποίο διαχειρίζεται την ροή χρήματος, ρόλο που όπως έχουμε προαναφέρει, νομοθετικά, έχει μόνο το κράτος. Ο υπάλληλος και ο επιχειρηματίας παράγουν μία υπεραξία, που την ιδιοποιείται κάποιος τρίτος, ο οποίος δεν είναι μέλος ούτε της τάξης των υπαλλήλων ούτε της τάξης των επιχειρηματιών. Ακόμη χειρότερα δε, η παρουσία του δεν προσφέρει τίποτα στην παραγωγή αγαθών. Ουσιαστικά λειτουργεί σαν καταλύτης και αμείβεται υπέρογκα γι’ αυτό.
Κατά την διάρκεια των ετών και καθώς ο κόσμος προσπαθεί να βελτιώσει το επίπεδο διαβιώσεώς του, η τάξη του κεφαλαίου επέτρεψε στους υπαλλήλους να δανειστούν χρήματα, διατηρώντας την διανομή του πλούτου στα ίδια επίπεδα, στο 9% περίπου (θα μιλάμε μόνο για την 2 εισοδηματική τάξη και θα ισχύουν τα ίδια και για τις άλλες). Όμως αυτή η διανομή μπορεί να διατηρηθεί τεχνητά όσο οι απαιτήσεις από την πλευρά του κεφαλαίου κυμαίνονται σε λογικά επίπεδα. Σε περίπτωση κρίσης στην αγορά, το σύστημα αποσταθεροποιείται. Όταν το κεφάλαιο ζητεί τα χρήματά του πίσω, δηλαδή αυξάνει τις απαιτήσεις του, το βιοτικό επίπεδο της 2 τάξης υποβιβάζεται στα όρια της επιβίωσης. Παράλληλα, επειδή δεν έχει παραπάνω εισόδημα, είναι καταδικασμένη να μην μπορεί να ξεπληρώσει το χρέος της ποτέ. Τα χρήματα που παίρνουν οι τάξεις που δεν έχουν κεφαλαιούχα αγαθά, αποτελούν ουσιαστικά ένα κεφάλαιο κινήσεως, το οποίο παρέχεται από το κεφάλαιο. Κεφάλαιο, το οποίο δημιούργησαν από την υπεραξία των ίδιων των υπάλληλων και των επιχειρηματιών. Κεφάλαιο το οποίο δημιουργήθηκε, μέσα από τις ατέλειες του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος. Κεφάλαιο, που στο μεγαλύτερο μέρος του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αποτελεί προϊόν εγκλήματος. Κεφάλαιο, το οποίο αντιστοιχεί σε εργασία που δεν πληρώθηκε. Κεφάλαιο, το οποίο καρπώνεται την υπεραξία, η οποία είναι αναλογικά ιδιοκτησία των υπαλλήλων και των επιχειρηματιών.
8.2 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟς
Ο συνδικαλισμός στην σύγχρονη εποχή, κατανοεί ότι υπάρχει μία ανισότητα στην διανομή του πλούτου. Το λάθος του είναι πιστεύει ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ελεύθερος.
Όμως, στον σύγχρονο καπιταλισμό η μόνη ελευθερία που έχει ο υπάλληλος είναι να πουλήσει την εργασιακή του δύναμη και να πάρει ως αντάλλαγμα την αξία αυτής της δύναμης. Αντίστοιχα, ο επιχειρηματίας πουλάει την επιχειρηματικότητά του και παίρνει ως αντάλλαγμα την αξία της επιχειρηματικότητας, η οποία αποτελείται από την αξία της ίδιας της δουλειάς του επιχειρηματία και από την υπεραξία τις δουλειάς των υπαλλήλων. Ανεξάρτητα από το πώς καθορίζονται αυτές οι αξίες, μία σημαντική υπεραξία που δημιουργείται από την συνεργασία επιχειρηματιών και υπαλλήλων την καρπώνεται το κεφάλαιο. Στο καπιταλιστικό σύστημα, πρακτικά, υπάλληλος και επιχειρηματίας δεν έχουν την επιλογή του να μην δουλέψουν για το κεφάλαιο.
Ο μόνος τρόπος να μην χάνει ο άνθρωπος σημαντικό κομμάτι της δουλειάς του είναι να κάνει το ο,τιδήποτε για να γίνει ο ίδιος το κεφάλαιο. Μέρος αυτού του ο,τιδήποτε είναι οιαδήποτε παράνομη δραστηριότητα. Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα ωθεί τους ανθρώπους στην παρανομία, διότι είναι ο μόνος τρόπος να μην αδικούνται από το σύστημα. Αδίκησε για να μην σε αδικήσουν. Όμως στην περίπτωση που εφαρμοστεί αυτή η λογική καθολικά, δηλαδή την εφαρμόσουν όλοι οι άνθρωποι, όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός θα καταρρεύσει… Δεν συμβαίνει αυτό γιατί προφανώς οι άνθρωποι, σε μεγάλο ποσοστό, πράττουν ηθικά, ανεξάρτητα από την συμπεριφορά των άλλων. Είδαμε όμως στο δίλημμα του φυλακισμένου, ότι η νικηφόρος στρατηγική προϋποθέτει ότι θα ανταποδίδεις τις κακές συμπεριφορές. Η μη ανταπόδοση από το μεγάλο μέρος του πληθυσμού της απαράδεκτης συμπεριφοράς, ενός μικρού μέρους του πληθυσμού που αποτελείται από κακοποιά στοιχεία, θα τους ονομάσουμε homo apantropus, είναι η αιτία που οι homo apantropus, σε όλη την ιστορία του πλανήτη, συγκεντρώνουν τόσο μεγάλη οικονομική δύναμη.
Η σωστή στρατηγική για την αντιμετώπιση των homo apantropus είναι η ανταπόδοση. Tit for Tat ή αλλιώς «μία σου και μία μου». Η στρατηγική αυτή είναι πολύ απλή: Ο παίκτης ξεκινάει συνεργαζόμενος με τον αντίπαλο και κατόπιν πράττει ότι έπραξε και ο αντίπαλος στον προηγούμενο γύρο. Συνεργάστηκε, θα συνεργαστεί. Πρόδωσε, θα τον προδώσει κι εκείνος.
Αυτήν την στιγμή, η μόνη στρατηγική του συνδικαλισμού είναι η απεργία. Στρατηγική, η οποία δεν έχει αποτέλεσμα ως προς την διακοπή της ροής απαιτήσεων από το κεφάλαιο στους ανθρώπους. Η νέα στρατηγική η οποία θα ακολουθηθεί θα περιλαμβάνει σειρά δράσεων που μόνος της σκοπός θα είναι να μπλοκαριστούν αυτές οι απαιτήσεις. Θα ασκηθεί πίεση στην πολιτεία, έτσι ώστε να προστατεύεται ο πολίτης. Πίεση, έτσι ώστε ο πολίτης να αποκομίζει όφελος από την υπεραξία που ο ίδιος παράγει. Είναι απαραίτητο να είναι μέτοχος και ο ίδιος στις επιχειρήσεις όπου δουλεύει.
Τα άτομα που εργάζονται στις συνδικαλιστικές ενώσεις σε όλες τις χώρες μοχθούν, προσπαθούν και πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Χρειάζεται, για να έχει επιτυχία επιτέλους η προσπάθεια του αγώνα τους, να μπουν συγκεκριμένοι στόχοι. Στόχοι που να έχουν σαν κύριο σκοπό τους την αναδιανομή του πλούτου. Δεν χρειάζεται να προσπαθεί η κάθε οργάνωση για την κατάκτηση μεμονωμένων παροχών ή επιδομάτων. Τα πάντα περιλαμβάνονται στην διανομή του πλούτου. Δείτε τώρα σε ένα πινακάκι τι ζητεί μια συνδικαλιστική οργάνωση, η οποία εκπροσωπεί όλους τους εργαζόμενους στην ένωση και τι θα μπορούσε να ζητεί σύμφωνα με την δική μας άποψη. Αναλογιστείτε ποιος έχει περισσότερες πιθανότητες να πάρει αυτά που θέλει:
Έστω ότι Όλα τα αιτήματα που διατυπώνονται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι λογικά και δίκαια. Σαν αποτέλεσμα, εφ’ όσον όλα ικανοποιηθούν, αποφέρουν μία αύξηση στο εισόδημα, όση και η αύξηση την οποία επιδιώκει ο Δικαιολισμός . Όμως δεν αναλωνόμαστε στην διαπραγμάτευση με το να προτείνουμε εμείς πώς θέλουμε να γίνει η αναδιανομή. Δηλαδή, μέχρι τώρα, δεν ζητεί το συνδικαλιστικό κίνημα, ουσιαστικά, να πάρει αύξηση, αλλά την άδεια να την μοιράσει με αυτούς τους τρόπους!! Αυτός ο τρόπος παρουσίασης των αιτημάτων στερεί διαπραγματευτική δύναμη από τον συνδικαλισμό. Έχει δε πιθανό αποτέλεσμα την μερική ικανοποίηση των αιτημάτων. Αντίθετα, η συγκέντρωση σε ένα και μόνο στόχο, επιτρέπει την καλύτερη επικοινωνία του στόχου σε όλα τα μέρη. Δοκιμάστε να διαβάσετε τους στόχους και τα αιτήματα των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Χρειάζεσαι 30 λεπτά μόνο για να τα διαβάσεις. Το αίτημα είναι μόνο ένα: Παράγουμε 20 αγαθά και παίρνουμε μόνο 4 για να επιζήσουμε μέχρι τώρα. Απλά θέλουμε να παίρνουμε τα 9. Δεν είμαστε παράλογοι. Κατανοούμε ότι πρέπει ένα μερίδιο της υπεραξίας να πηγαίνει στους επιχειρηματίες για την προσφορά τους (τους δίνουμε τα 11 από τα 20). Αλλά είναι λογικό να πάρουμε και εμείς κάτι παραπάνω για να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή και όχι άπλα να ζούμε για να δουλεύουμε
8.3 ιση κατανομη
Η δημόσια περιουσία έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά της. Είναι δημόσια!! Ο κάθε πολίτης έχει συνταγματικό δικαίωμα να κάνει χρήση της όπως κάθε άλλος πολίτης. Εφ’ όσον λοιπόν το κράτος χρειάζεται άτομα για μια ορισμένη εργασία, όποιος έχει τα απαιτούμενα προσόντα και μπορεί να την εκτελέσει, έχει και το δικαίωμα να το κάνει. Ο ισχυρισμός μερικών πολιτών ότι έχουν περισσότερα προσόντα είναι παράλογος. Η κάθε εργασία για να εκτελεστεί, χρειάζεται ορισμένα προσόντα και μόνο αυτά έχουν σημασία. Φανταστείτε μία εργασία που απαιτεί μόνο να βάζεις σφραγίδα σε ένα έγγραφο. Μπορεί να την εκτελέσει οποιοσδήποτε. Η λογική που ισχύει σήμερα έχει ως εξής: 10 άτομα κάνουν αίτηση για δουλειά και ο ένας εξ αυτών είναι πυρηνικός επιστήμονας. Για χ λόγους δεν μπορεί να βρει εργασία αλλού. Επιβάλλεται η πρόσληψη του πυρηνικού επιστήμονα για να σφραγίζει το έγγραφο! Έτσι, οι προσλήψεις αποστερούν την ιδιωτική αγορά εργασίας από ικανότατα στελέχη, τα οποία μπορούν να δημιουργήσουν υπεραξία για όλο το κοινωνικό σύνολο.
ΙΣΗ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ:
· Όλοι οι πολίτες μπορούν να είναι και δημόσιοι υπάλληλοι. Έτσι, εφ’ όσον σε μια χώρα υπάρχουν 1.000.000 δημόσιοι υπάλληλοι (σε σύνολο 5.000.000) που σήμερα δουλεύουν 5 ημέρες, θα έχουμε 5.000.000 που θα δουλεύουν 1 ημέρα.
· Οι ώρες απασχολήσεως στον ιδιωτικό τομέα θα μειωθούν σε 28 εβδομαδιαίως.
· Έτσι, μπορεί να δουλεύει σε ιδιωτικό τομέα 4 ημέρες και στο δημόσιο 1.
Όλες οι αλλαγές που προτείνονται, αφορούν τις νέες προσλήψεις στο δημόσιο κάθε κράτους . Έτσι, εάν για μια θέση εμφανίζονται 10 άτομα με τα προσόντα της θέσεως, η θέση θα δεσμεύεται και στους 10. Μακροχρόνια κάποιοι από αυτούς θα αποχωρήσουν, οπότε η θέση θα τείνει να ανήκει σε 1 μόνο άτομο. Πλεονέκτημα αυτού του συστήματος είναι η μη παραβίαση του συντάγματος, διότι οι πολίτες έχουν τα ίδια και ίσα δικαιώματα.
8.4 ΕΛΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑς
Η θεωρία μας για να επιτύχει την διανομή του εισοδήματος στις 3 μικρότερες εισοδηματικές τάξεις (κυρίως), δέχεται την ελαστικότητα της εργασίας. Θα εξετάσουμε το γιατί, παρακολουθώντας το εισόδημα της 2 εισοδηματικής τάξης. Όπως μπορείτε να δείτε, με μέσο εισόδημα μιας χώρας τις 25.000€, το εισόδημα της 2 εισοδηματικής τάξης είναι 11.375€. Ο στόχος μας είναι να είναι μετά την νέα διανομή 17.625€.
Από την στιγμή που θα εφαρμοστούν τα μέτρα που προτείνουμε και αν ταυτόχρονα σταματήσουν να προσφέρονται αποδόσεις στα ομόλογα, αναγκαστικά τα χρήματα που έχουν συσσωρευτεί θα μπουν μέσα στην οικονομία υπό την μορφή επενδύσεων. Με το πλαφόν που θα μπει στην άνοδο των τιμών, θα έχουμε απορρόφηση εργαζομένων και πτώση της ανεργίας. Παράλληλα, θα έχουμε άνοδο των αμοιβών σε επίπεδο 80€ ανά ημέρα. Το δυνητικό προϊόν θα αυξηθεί. Επίσης, θα αυξηθεί και άλλο η ζήτηση με αποτέλεσμα, αφού δεν θα υπάρχει άλλο προσωπικό, να ζητηθούν υπερωρίες. Το εισόδημα ανεβαίνει στα 30.240€, πολύ πιο πάνω από το αναμενόμενο.
Στον χρόνο 6 στο διάγραμμά μας διαφαίνεται πτώση στην παραγωγή, διότι περιορίζεται η ζήτηση. Στην περίπτωση που δεν έχουμε συμφωνήσει σε ελαστικότητα εργασίας, η πτώση είναι ανεξέλεγκτη και απρόβλεπτη, με αποτέλεσμα την απόλυση μεγάλου ποσοστού προσωπικού, πάνω από 20% και πιθανή κατάρρευση του συστήματος. Την κατάσταση σώζει η ελαστικότητα της εργασίας. Οι επιχειρήσεις «κόβουν» ώρες από το προσωπικό και φτάνουμε στο έτος 8 που σταματάει η πτώση της παραγωγής, με τους εργαζόμενους να δουλεύουν 6 ώρες ανά ημέρα περίπου, αλλά χωρίς να έχουμε απολύσεις και ανεργία. Η αμοιβή τους είναι ελαφρώς καλύτερη από πριν. Το έτος 10 οι εργαζόμενοι δουλεύουν 7 ώρες ανά ημέρα και η αμοιβή τους είναι 17.625€, ακριβώς το ποσό που είχαμε προβλέψει από την αρχή. Το ποσό των 17.625€ αντιπροσωπεύει αγοραστική δύναμη 17.625€, διότι ο Δικαιολισμος δέχεται και επιβάλλει την ύπαρξη πληθωρισμού ανάμεσα στο 5%-10%, οπότε το ποσό σαν αμοιβή θα είναι μεγαλύτερο. Η αγοραστική δύναμη όμως θα αντιστοιχεί στο ποσό των 17.625€.
Σημαντικό είναι να γίνει κατανοητό ότι η αμοιβή στο τέλος των 10 ετών δεν μπορεί να είναι η μέγιστη που θα έχει επιτύχει ο Δικαιολισμος περίπου 30.000 σε μια δεδομένη στιγμή . Το θεωρούμε σημαντικό να αναφερθεί πολλές φορές διότι είναι σίγουρο ότι οι άνθρωποι ξεχνούν σύντομα ότι οι αμοιβή τους για χρόνια ήταν στο 9,1% και θα έχει πάει στο 14,1 % . Ο κυριότερος φόβος για αποτυχία του Δικαιολισμού προέρχεται από αυτό το σημείο. Οι κυριότεροι εχθροί του Δικαιολισμού δεν θα είναι το κεφάλαιο ή οι επιχειρηματίες . Θα είναι οι συνδικαλιστές οι οποίοι ωρυόμενοι θα απαιτούν περισσότερα ξεχνώντας ότι οι ίδιοι δεν έχουν επιτυχή τα 30 τελευταία χρόνια τίποτα.
8.4 ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΑΝΕΡΓΙΑς: ΑΣΧΗΜΑ ΜΑΝΤΑΤΑ
Δικαιολισμος και επιδόματα ανεργίας: Τα άσχημα μαντάτα είναι ότι δεν προβλέπονται επιδόματα ανεργίας. Η ανεργία έχει πέσει σε τόσο χαμηλά επίπεδα, που ένα μεγάλο ποσοστό των ανέργων θα είναι εκούσια άνεργοι. Δηλαδή, άνθρωποι που επιλέγουν εκούσια να μην εργαστούν με το υφιστάμενο ημερομίσθιο, είτε θα προτιμούν την κοινωνική πρόνοια ή την ασφαλιστική κάλυψη της ανεργίας. Στο Δικαιολισμο όμως, πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Επίδομα θα δίνεται μόνο σε περιορισμένες κατηγορίες ανθρώπων και σε έκτακτες περιπτώσεις. Π.χ. όταν μία επιχείρηση σταματήσει να λειτουργεί. Ακόμη και τότε το επίδομα θα συνοδεύεται από ανταποδοτική κοινωνική εργασία αυτού που το λαμβάνει ή από υποχρεωτική του εκπαίδευση, έτσι ώστε να αποκτά καινούργιες δεξιότητες.
8.5 Συνταξη
Η Σύνταξη περιλαμβάνει: α) μια βασική σύνταξη την οποία θα λαμβάνουν ανεξαιρέτως όλοι οι πολίτες του κράτους στα 60 έτη∙ β) μια σύνταξη άμεσα ανταποδοτική που μπορεί να την πάρει ο πολίτης όποτε επιλέξει, μετά τα 50 έτη (Για την πληρωμή της υποχρεώνεται ο κάθε υπάλληλος να καταβάλει τις εισφορές του σε επενδυτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα, τα οποία επιλέγει ο ίδιος. Το ποσό που θα καταβληθεί είναι δικό του και δεν μπορεί να το πάρει το κράτος σε καμία περίπτωση. Οι εταιρείες που θα διαχειρίζονται αυτά τα κεφάλαια θα είναι υποχρεωμένες να δίνουν περιοδική αναφορά στον ασφαλισμένο, για την πορεία του συνταξιοδοτικού του προγράμματος).
Μέσα στις επενδυτικές επιλογές των υπαλλήλων θα είναι κυρίως μετοχές από εταιρείες, εισηγμένες στα χρηματιστήρια όλων των χωρών, που όμως θα διαπραγματεύονται στις νέες αγορές που θα δημιουργηθούν στα χρηματιστήρια των κρατών. Θα ονομάζονται αγορές εγγυημένης τιμής μετοχών.
Ο χρόνος που ο άνθρωπος πρέπει να σταματάει την εργασία δεν μπορεί να είναι επιλογή παρά μόνο του ιδίου του ανθρώπου. Αλλιώς δεν είναι ελεύθερος. Καθήκον της πολιτείας είναι να του εξασφαλίσει ένα μηχανισμό με την βοήθεια του οποίου δεν θα χάνονται οι αποταμιεύσεις του. Όταν φτάσει στο ποσό που ο ίδιος επιθυμεί θα μπορεί και να σταματήσει να δουλεύει. Η ελαστικότητα της εργασίας θα εξασφαλίζει ότι το κενό του θα καλυφτεί άμεσα.
8.6 Νεα χρηματιστηριακη αγορα - αγορές εγγυημένης τιμής μετοχών
Η νέα χρηματιστηριακή αγορά που προτείνουμε έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
· Οι μετοχές αξιολογούνται και αγοράζονται από νέα επενδυτική εταιρεία αυξημένης ευθύνης ΕΕΑΕ.
· Δεν μπορούν να επενδύσουν θεσμικοί επενδυτές.
· Το όριο επένδυσης ανά επενδυτή, είναι το 25% του μέσου εισοδήματος της χώρας ανά κάτοικο.
· Επειδή ο σκοπός της νέας αγοράς είναι η δημιουργία εισοδήματος, δεν υπάρχει η δυνατότητα πώλησης μετοχών πάνω από 2% του χαρτοφυλακίου.
· Οι μετοχές έχουν εγγυημένη κατώτατη αξία.
· Οι μετοχές έχουν αξία, η οποία τιμολογείται από την ΕΕΑΕ και είναι διαφορετική από την τιμή με την οποία διαπραγματεύεται η πραγματική μετοχή στα χρηματιστήρια.
8.7 μεγεθος και επενδυση
Οι εταιρείες είναι υποχρεωμένες να επενδύσουν σε άλλες εταιρείες ανάλογα με το μέγεθός τους,
1. διότι έτσι θα περιοριστεί το ρίσκο κατάρρευσής τους σε ενδεχόμενο λάθος επιλογών και
2. με αυτόν τον τρόπο θα περιοριστεί η ανεξέλεγκτη ανάπτυξή τους.
9.1 ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟς
Η εμμονή των οικονομολόγων να προσπαθούν να μειώσουν τον πληθωρισμό περίπου στο μηδέν και να κρατήσουν την αξία του χρήματος σταθερή είναι ο μεγαλύτερος παραλογισμός στην ιστορία του πλανήτη. Το χρήμα είναι απλά μια επινόηση που μας βοηθάει, να δώσουμε μια ανταλλακτική αξία στα εμπορεύσιμα αγαθά. Π.χ. 1 κιλό πατάτες αξίζει σήμερα 1€. Αν εσείς ανταλλάξατε 1€ με ένα κιλό πατάτες και αφήσετε τις πατάτες 1 μήνα στη κουζίνα σας χωρίς να τις καταναλώσετε, είναι προφανές ότι θα χαλάσουν και θα τις πετάξετε. Η πατάτα σαν αγαθό έχει ένα ορισμένο χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο απαξιώνεται. Το ίδιο συμβαίνει με οποιοδήποτε αγαθό, ακόμα και με ένα σπίτι που κάποτε θα απαξιωθεί. Το σίγουρο είναι ότι κάθε υλικό αγαθό έπειτα από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα απαξιώνεται. Στην εμμονή να καταλήξουμε σε ένα εμπόρευμα το οποίο δεν απαξιώνεται οφείλεται και η τάση σε περιόδους οικονομικής κρίσης να επενδύουν οι άνθρωποι στον χρυσό. Πάντως, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, διότι η εξέλιξη της τεχνολογίας μπορεί να κάνει προσιτή την μεταστοιχείωση ατόμων και πρακτικά να έχουμε ανεξάντλητες ποσότητες χρυσού, ρίχνοντας ουσιαστικά την τιμή του στο μηδέν. Η εμμονή στην σταθερή αξία του χρήματος αποτελεί ένα ισχυρό δείγμα του φαινομένου της ευπειθούς υπακοής, την οποία αναλύσαμε στον πρόλογο.
Τα θεμέλια επί των οποίων στηρίζεται το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα είναι η κατά το δυνατόν μείωση ή και εκμηδένιση του πληθωρισμού. Πρόκειται περί μιας λανθασμένης πρακτικής, όπως παραπάνω σχολιάσαμε. Μια απόφαση που επιδιώκει να δημιουργήσει το χρήμα σαν το πιο πολύτιμο αγαθό στον πλανήτη, σίγουρα δεν προήλθε από υγιή σκέψη. Όμως το χρήμα δεν είναι αγαθό. Είναι απλά το μέσο. Η συμπεριφορά του να εκλαμβάνεται από τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες σαν αγαθό αγγίζει τα όρια της παράνοιας και της σχιζοφρένιας. Αν αυτή η πρακτική συνεχιστεί, τότε σταδιακά και σε βάθος χρόνου θα απαξιωθεί η αναντίρρητη χρησιμότητά του.
Βεβαίως, μόνο τα αγαθά έχουν πραγματική ανταλλακτική αξία. Μόνο τα αγαθά και τα μέσα παραγωγής τους έχουν αξία. Τα χρήματα είναι απλά ένας καταλύτης. Τα εμπορεύσιμα αγαθά έχουν πράγματι ανταλλακτική αξία: π.χ. 2 αυγά για ένα ψωμί. Όμως, αυτή η ανταλλακτική αξία εξαρτάται αποκλειστικά από την κοινωνία. Δεν απορρέει η ανταλλακτική αξία των αγαθών από κάποια κρυμμένη ιδιότητα των αγαθών ούτε η ανταλλαγή τους με χρήμα − για να ανταλλαχτούν και πάλι με αγαθά − δεν απορρέει από κάποια κρυμμένη ιδιότητα του χρήματος. Έτσι, το χρήμα δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να παράγει αγαθά, ενώ τα αγαθά τα παράγει κάποιος άνθρωπος. Ακόμη χειρότερα, όσο πιο πολύ κρατάει κάποιος άνθρωπος τα χρήματα στην κατοχή του, τόσο περισσότερα αγαθά θα μπορεί με την λογική του καπιταλισμού να παράγει στο μέλλον. Έτσι πολύ λογικά σκεπτόμενοι, συμπεραίνουμε ότι το κεφάλαιο δεν χρησιμοποιεί πλέον τα χρήματά του για επένδυση παραγωγικών εξαρτημάτων, για παραγωγή αγαθών στο σήμερα, παρά προσπαθεί, κυρίως με επένδυση στην αγορά ομολόγων, για πολλαπλασιασμό των χρημάτων αύριο.
Εάν όλοι οι άνθρωποι σταματήσουν, λοιπόν, να ξοδεύουν και επιχειρήσουν να διακρατήσουν το χρήμα, αυτόματα θα έχουμε κατάρρευση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ακριβώς αυτό συμβαίνει τώρα: Το κεφάλαιο προσπαθεί να μαζέψει τα χρήματά του από το σύστημα, αφήνοντας όλο και λιγότερο στις αγορές. Με λιγότερο χρήμα στην αγορά, λιγότερα αγαθά διακινούνται. Είναι σαν από το οδικό σύστημα να αφαιρείς τους δρόμους και να περιμένεις ότι τα αυτοκίνητα θα κάνουν τα ίδια χιλιόμετρα και θα μεταφέρουν τα ίδια εμπορεύματα… Οι δρόμοι στο οδικό σύστημα παίζουν τον ρόλο του χρήματος. Είναι εκεί για να διευκολύνουν την ανταλλαγή αγαθών. Δεν είναι οι ίδιοι αγαθά.
Ο υπάλληλος σε αυτό το καπιταλιστικό σύστημα έχει καταντήσει ένα εξάρτημα της μηχανής του. Χάρη στην ανταλλαγή της εργασίας τους με το χρήμα, οι άνθρωποι οδηγούνται στην αποξένωση από τον εαυτό τους, τις ικανότητές τους, αλλά και από τα αντικείμενα που δημιουργούν με την εργασία τους. Παύουν να αναγνωρίζουν στον εξωτερικό κόσμο που έχουν διαμορφώσει το δικό τους αποτύπωμα και αποξενώνονται από τις ίδιες τους τις δυνάμεις. Κι ούτε μπορούν να επιλέξουν τι είδους αγαθά θα δημιουργήσουν ή πώς θα τα διαμορφώσουν, γιατί δεν τους «πέφτει λόγος».
Ο Δικαιολισμός θα προσφέρει μια σταθερότατα , μια κοινωνία που δεν θα επιζήτα πλέον την ανάπτυξη για να πληρώνει το χρήμα , αλλά μια κοινωνία που θα είναι λειτουργικά βιώσιμη , με πιο ευτυχισμένους ανθρώπους . Η ανάπτυξη στην κοινωνία του Δικαιολισμού θα προέρχεται από την παροχή υπηρεσιών και όχι από την κατασπατάληση ενεργειακών πόρων
Ο Δικαιολισμός δεν δέχεται την επενδύσει σε χρήμα με σκοπό το κέρδος γι αυτό και επιβάλει ομόλογα που έχουν μικρότερη απόδοση από τον πληθωρισμό. Δέχεται την δημιουργία κέρδους από το χρήμα μόνο εφόσον αυτό επενδύεται και χάρη σε αυτό κατασκευάζονται κεφαλαιούχα αγαθά πχ εργοστάσια και αυτά με την σειρά τους αποδίδουν κέρδος στον επενδυτή.
9.2 η ΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ εδώ ΚΑΙ 50 ΧΡΟΝΙΑ
Όπως είδαμε, η διανομή του πλούτου δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 50 χρόνια. Εάν υπολογίσουμε και το χρέος των κυβερνήσεων, τα πράγματα πραγματικά γίνονται τραγικά. Η διανομή πλούτου βρίσκεται στο μικρότερο δυνατό επίπεδο. Γιατί όμως τόσοι αγώνες δεν έχουν κατορθώσει τίποτε; Οι κυριότεροι λόγοι είναι οι εξής κάτωθι:
Α. Η οικονομική θεωρία έχει γίνει τρομερά πολύπλοκη, ακριβώς για να μην την καταλαβαίνουν οι μάζες και για να δικαιολογούν οι οικονομολόγοι τα χρήματά τους.
Τι προτείνουμε;
Αντιπροτείνουμε την απλοποίηση των νόμων και των φόρων∙ μόνο 3 κατηγορίες φόρων. Εγγύηση από την ένωση ότι κάθε πολίτης θα μπορεί να βρίσκει δουλειά και θα αμείβεται με την νέα διανομή που προτείναμε. Τα χρήματα μπορεί να τα εκδίδει μόνο το κράτος.
Β. Οι πολιτικοί σε όλα τα κράτη είναι συνήθως (πάντα σχεδόν) ματαιόδοξα άτομα που αδυνατούν να κάνουν σωστά αυτό που είναι αυτονόητο για κάθε εργαζόμενο. Οι πολιτικοί πληρώνονται από τον λαό για να εκπροσωπούν τα συμφέροντα του λαού. Αυτοί, στην τρέλα της ματαιοδοξίας τους, πιστεύουν ότι αυτό είναι το έργο τους! Ο μόνος λόγος να υποστηρίζονται από το κεφάλαιο θα ήταν μόνο η αδυναμία τους να του αντισταθούν. Έτσι, το κεφάλαιο υποστηρίζει τους ανίκανους.
Τι προτείνουμε;
Στις επόμενες εκλογές, σε οποιαδήποτε χώρα κι αν είναι αυτές, όλοι να πάνε να ψηφίσουν. Όμως, κανένας υπάλληλος και κανένας πολίτης να μην ψηφίσει στην πρώτη μόνο ψηφοφορία κάποιο κόμμα που βρίσκεται στο κοινοβούλιο. Αντίθετα, να ψηφίσει ένα τυχαίο συνδυασμό και στην δεύτερη ψηφοφορία να ψηφίσει πλέον όποιο συνδυασμό επιλέξει. Προσπαθούμε με αυτόν τον τρόπο να δείξουμε την δύναμη που έχουμε σαν λαός σε όλο τον κόσμο. Με το να μην βγει κάποιος υποψήφιος με την πρώτη ψηφοφορία θα αυξηθεί η προσφορά προς τον ψηφοφόρο. Εάν ήσασταν έμπορος θα συμφωνούσατε στην πρώτη τιμή την οποία σας δίνανε ή θα κάνατε παζάρια; Γιατί όταν ψηφίζετε βγάζετε κυβέρνηση με την πρώτη; Μετά την πρώτη σας άρνηση σε ένα παζάρεμα, συνήθως, δεν παίρνετε καλύτερη προσφορά; Κάτι παρόμοιο θα συμβεί και στις εκλογές.
Γ. Οι υπάλληλοι σε όλες τις χώρες αποτελούν μια μάζα διασκορπισμένη και κατακερματισμένη. Στις περισσότερες χώρες τα σωματεία των εργαζομένων έχουν αλλοιωθεί από συνδικαλιστές που έχουν κομματικές ταυτότητες. Συνήθως, μεμονωμένα οι εργάτες ενός κλάδου στρέφουν τις επιθέσεις τους ενάντια σε έναν μεμονωμένο επιχειρηματία που τους εκμεταλλεύεται άμεσα. Παράλληλα, αυτός ο αγώνας στρέφεται και εναντίον άλλων εργατών, άλλων κλάδων. Η συνένωση και συσπείρωσή τους, όπου και όταν συμβαίνει, δεν είναι αποτέλεσμα δικής τους βούλησης και επιθυμίας, αλλά συνέπεια κυρίως των πολιτικών και άλλων συμφερόντων. Αυτά τα συμφέροντα για να πετύχουν τους δικούς τους πολιτικούς σκοπούς, βάζουν σε κίνηση ολόκληρα σύνολα υπαλληλικού προσωπικού… Δυστυχώς, με αυτόν τον τρόπο οι υπάλληλοι δεν καταπολεμούν τους δικούς τους, πραγματικούς εχθρούς, αλλά τους εχθρούς των εχθρών τους! Κάθε νίκη που κερδίζεται μ' αυτόν τον τρόπο, πραγματικά, είναι μόνο νίκη του κεφαλαίου..
Τι προτείνουμε;
Να αναγνωρίσουν πρώτα τον εχθρό. Ο εχθρός δεν είναι ο επιχειρηματίας. Όταν ο πολίτης δεν έχει χρήματα να ξοδέψει, ο επιχειρηματίας πουλάει λιγότερα προϊόντα, άρα βγάζει λιγότερο κέρδος. Ο εχθρός είναι το κεφάλαιο, δηλαδή μια μικρή μερίδα ατόμων, που χωρίς να κατέχουν κεφαλαιούχα αγαθά παρά μόνο χρήματα ή ομόλογα, δηλαδή απαιτήσεις, χρόνο με τον χρόνο τις μεγαλώνουν, χωρίς στην πραγματικότητα να ωφελούν το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.
Με όπλο αυτήν την γνώση είναι δυνατόν να παρθούν μεγάλες και εξαιρετικά σημαντικές αποφάσεις. Οι απεργίες πρέπει να σταματήσουν. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι στον πόλεμο αυτόν η απεργία δεν είναι ο στρατός σου. Τον στρατό αποτελείς εσύ ο πολίτης. Η απεργία είναι απλά και μόνο ένα όπλο. Ένα πολύ σημαντικό όπλο, το οποίο όταν χρησιμοποιείται συχνά και σε λάθος μέρη, χάνει την αποτελεσματικότητά του. Δεν είναι τυχαίο ότι τίποτε δεν έχει πραγματικά κερδηθεί τα τελευταία 50 χρόνια με τον καταιγισμό απεργιών με κάθε πιθανό και απίθανο αίτημα. Η απεργία δεν είναι το μόνο όπλο, όμως. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι ο κινητήριος μοχλός ενεργοποιεί την πολιτική εξουσία. Αν ο κόσμος αντιδρώντας, αρνηθεί να εφαρμόσει ένα μέτρο μαζικά και αποφασιστικά, το μέτρο αυτό δεν έχει τύχη και σύντομα ή θα αποσυρθεί ή θα αντικατασταθεί με ένα διαφορετικό που να το δεχθεί η πλειοψηφία. Προϋπόθεση όμως συνεκτικότητας και συνοχής της μάζας είναι ότι δεν θα διεκδικήσει ποτέ πολιτική εξουσία, αποδυναμώνοντας την βάση. Αντιθέτως, επιβάλλεται διεύρυνσή του σε πανευρωπαϊκό κίνημα, με στόχο την αύξηση της δυναμικής του.
Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία επιδιώκεται μαζικά από όλες, σχεδόν, τις κυβερνήσεις του κόσμου η εξαθλίωση των συνθηκών ζωής των ανθρώπων. Πώς συμβαίνει αυτό; Απλούστατα: οι κυβερνήσεις των κρατών ελέγχονται από το κεφάλαιο∙ και καθορίζοντας τις συνθήκες εργασίας υποβιβάζουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Ο αυξανόμενος ανταγωνισμός του κεφαλαίου και οι οικονομικές κρίσεις που προκαλεί ο ανταγωνισμός αυτός, καταρρακώνουν το μισθολόγιο και κατ’ επέκταση την θέση των εργαζόμενων ανθρώπων.
Πρέπει να τεθεί ένας μεγάλος στόχος: Μία δίκαιη αναδιανομή του πλούτου σε όλο τον πλανήτη. Πλέον, όλοι οι στόχοι που έχουν τα μεμονωμένα σωματεία εργαζομένων θα ελέγχονται από το κίνημα και ο αγώνας τους θα γίνεται αγώνας όλου του κινήματος. Π.χ. η Φρουτοπέξ στην Ιταλία με 1.000 άτομα προσωπικό, με μισθό 15.000 ανά έτος και 100 διοικητικούς υπαλλήλους προσωπικό με μισθό 100.000 ανά έτος, απολύει 100 άτομα. Το σωματείο καταφεύγει σε κινητοποιήσεις. Ελέγχοντας το μισθολόγιο των διοικητικών υπαλλήλων, διαπιστώνει ότι οι αμοιβές τους είναι εξαιρετικά υψηλές και σύμφωνα με μία δίκαιη αναδιανομή του πλούτου θα πρέπει να παίρνουν τα μισά: Ο αγώνας γίνεται πανευρωπαϊκός ενάντια στην διοίκηση της Φρουτοπέξ. Αυτή είναι η δύναμη ενός πανευρωπαϊκού κινήματος. Προσέξτε το αίτημά μας: Δεν ζητούμε να μην απολυθούν άτομα. Ζητούμε μια δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Φανταστείτε την αντίδραση της διοικήσεως.
Δ. Η πεποίθηση ότι πρέπει να διανεμηθεί ο πλούτος σε όλους: Ο κάθε άνθρωπος είναι και ο μόνος ιδιοκτήτης του εαυτού του. Συνεπώς, είναι και ο ιδιοκτήτης της εργασιακής του δύναμης. Ο επιχειρηματίας πολλαπλασιάζει αυτήν την δύναμη δημιουργώντας υπεραξία, την οποία μοιράζεται ο ίδιος με το υπαλληλικό του προσωπικό. Η κατανάλωση αυτής της εργασίας και της υπεραξίας της από κάποιο τρίτο, δηλαδή από το κεφάλαιο ή και το ίδιο το κράτος, αποτελεί κλοπή αναμφισβήτητη. Το κεφάλαιο παρεμβαίνει στην διαδικασία εκτύπωσης και διακίνησης χρήματος (κυρίως μέσω των ομολόγων) και διαχειρίζεται τα χρήματα. Το κράτος θεωρητικά παρεμβαίνει στην συγκεκριμένη διαδικασία, προσπαθώντας να δώσει κομμάτι σε ανθρώπους που είναι άνεργοι ή το έχουν ανάγκη. Ακόμη χειρότερα, το κράτος μοιράζει τα χρήματα σε μέλη της πολιτικής εξουσίας.
Τι προτείνουμε
Εμείς δεχόμαστε μόνο την βοήθεια σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Για τους ανέργους που δεν είναι εκούσια άνεργοι, προτείνεται η δυνατότητα μιας εναλλακτικής εργασίας ή μια επιμόρφωση για αύξηση των ικανοτήτων. Όσον αφορά στο κεφάλαιο καθ’ εαυτό, επιτάσσεται ρητή απαγόρευση κάθε κερδοσκοπικής δραστηριότητας που περιλαμβάνει μόνο διακίνηση χρηματοοικονομικών προϊόντων. Από ένα σημείο πλουτισμού λόγο χρηματοοικονομικών προϊόντων, απαγόρευση οιασδήποτε διακίνησης χρηματοοικονομικών προϊόντων. Κανένα κράτος δεν μπορεί να εκδώσει ομόλογα με πραγματική απόδοση.
9.3 φορος στο 10% και Ο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗς χρήματος
Προτείναμε ο βασικός φόρος να είναι στο 10%. Είναι λογικό να υπάρχει απορία για το αν είναι αρκετό αυτό το ποσοστό. Είναι ανάγκη η κυβέρνηση να πάρει πίσω τα χρήματα που ελλειμματικά δαπάνησε, έτσι ώστε να εκλείψουν φαινόμενα υπερπληθωρισμού στην αγορά.
Έστω ότι η κυβέρνηση αποφασίζει να σταματήσει την έκδοση ομολογιών και ένας κεφαλαιούχος μένει με 1.000€ στο χέρι. Αποφασίζει να τα επενδύσει και αγοράζει π.χ. αναψυκτικά από έναν έμπορο για να τα πουλήσει. Υποθέτουμε ότι η χώρα έχει ενιαίο φπα 10% και κανένα άλλον φόρο. Ο έμπορος παίρνει τα 1.000€ και διαπιστώνει ότι ο τζίρος του αυξήθηκε. Πληρώνει τα 91€ φπα και αποφασίζει να ξοδέψει και τα 909€ που έβαλε στο ταμείο σε ένα ωραίο κοστούμι (Το φπα στην πράξη ο κάθε έμπορος το συμψηφίζει με το φπα των αγορών του. Αλλά αν το δούμε από την πλευρά της κυβέρνησης, αυτή θα εισπράξει σε κάθε περίπτωση 91€, ανεξάρτητα από το ποιοι πούλησαν αναψυκτικά πριν στον έμπορο). Ο ράφτης εισπράττει τα 909€, πληρώνει 83€ φπα και με τα 827€ πληρώνει έναν αρχιτέκτονα για τα σχέδια του σπιτιού του και η ιστορία θα συνεχιστεί μέχρι να έχουν πληρωθεί μέσω του φπα όλα τα χρήματα στο κράτος.
Μπορεί να γίνει κατανοητό εδώ, ότι η συνολική είσπραξη που κάνει ένα κράτος από τον φπα (εφόσον όλοι πληρώνουν και δηλώνουν την εργασία τους), μας δείχνει και την ποσότητα των αγαθών τα οποία παρήγαγε η χώρα ανάλογα με το ποσοστό φπα που ισχύει στη χώρα (Το φπα εισαγωγών συμψηφίζεται). Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό με τη βοήθεια του παρακάτω πίνακα:
Με φπα 10% θα χρειαστούν 80 βήματα για να εισπράξει η χώρα τα 1.000€ που εισρέουν μέσω επενδυτών στο σύστημα. Η χώρα όμως θα ωφεληθεί προϊόν 10.984€ που θα παραχθεί στη χώρα. Όπως μπορείτε να δείτε, όσο μεγαλώνει το φπα, τόσο μικραίνει το παραγόμενο προϊόν. Με ύψος φπα 30% το παραγόμενο προϊόν ανέρχεται στο 4.346€. Με ανάλογο τρόπο, μπορούμε να δούμε και την επίδραση και οιουδήποτε άλλου φόρου, ό,τι μορφή και αν έχει αυτός. Στην ακραία περίπτωση φπα 100%, θα είχαμε μηδενικό πολλαπλασιαστή για το χρήμα και προφανώς ένα κομουνιστικό καθεστώς.
Το συνολικό αποτέλεσμα της παραγωγής αγαθών από μία αύξηση των επενδύσεων ή των ελλειμματικών δημόσιων δαπανών υπερβαίνει την άμεση επίπτωση της παραγωγής αγαθών. Ουσιαστικά, λειτουργεί σαν ένας πολλαπλασιαστής χρήματος, σαν ένας πολλαπλασιαστής αγαθών και απασχόλησης.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι ότι μέσω αυτού του μηχανισμού, εφ’ όσον η κυβέρνηση δεν ξοδεύει χρήματα, σε ορισμένο χρονικό διάστημα όλα τα χρήματα θα καταλήξουν στην κυβέρνηση. Έτσι η κυβέρνηση μπορεί, ανάλογα με την παροχή χρήματος στην αγορά και τους φόρους, να ελέγχει την κυκλοφορία του και συνεπώς την αξία του. Από την στιγμή που τα χρήματα, μακροχρόνια, σίγουρα θα καταλήξουν στην κυβέρνηση, η επιβολή υψηλών φορολογικών συντελεστών είναι περιττή. Ταυτόχρονα, αποτρέπονται φαινόμενα φοροδιαφυγής και ενδεχόμενα σενάρια δύσκολων οικονομικών περιστάσεων κατά τα οποία η κυβέρνηση αναγκάζεται να δανειστεί (με συνήθως υψηλά επιτόκια). Αποτέλεσμα είναι η παραγωγή λιγότερων αγαθών. Για να μπορέσει μια κυβέρνηση να αντισταθμίσει την μειωμένη παραγωγή πρέπει να κάνει η ίδια επενδύσεις, χρηματοδοτώντας τες εκ νέου με ομόλογα. Φαύλος κύκλος, δηλαδή.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι, οι κυβερνήσεις να επιβάλουν φόρους, όχι για να χρηματοδοτήσουν νέα έργα, αλλά για να πληρώσουν τους τόκους του κεφαλαίου! Όχι μόνο δεν εκδίδουν χρήμα όπως οφείλουν, έτσι ώστε με την δημιουργία πληθωρισμού ανάμεσα στο 5% -10% να ενθαρρύνουν την δαπάνη χρημάτων από το κεφάλαιο, αλλά αντίθετα, πληρώνοντας τόκους, αυξάνουν τους φόρους. Αποτέλεσμα είναι ο πολλαπλασιαστής του χρήματος και της απασχόλησης να μην λειτουργεί με την απόδοση που θα μπορούσε να είχε.
Πού πηγαίνουν τα χρήματα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν; Μόνο τα αγαθά είναι πραγματικά…
